Akademisyenlik Hedefi -2

Akademisyenlik alevi içimde harlı şekilde yanması, kısa tedavilerin sıkıntısını da yakmıştı. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadan son kemonun ilk gününe laptopumla kavuşmuştuk. O kadar çok kişiye mail atmıştım ki, geri dönüşlerini sabırsızlıkla bekliyordum. Kan sayımımın ne oluğuyla ilgilenmiyordum artık, benim için bu defter kapanmıştı, yeni mücadele dönemi açılmıştı.
Bulantının engellenmesi için uygulanan ilaçların bitip cisplatinin başladığını moodumdaki hızlı azalmayla farketmiştim. Bu ilaç kanserli hücreleri öldürürken, vücut da kendinden bir parçanın yokolmasına yas reaksiyonu veriyor gibiydi. Ne de olsa kanser hücreleri, kendi bedenimizin ürettiği yaşayan bir varlıktı. Laptopumu kapadım, MP3 playerımda Radiohead’i buldum:

But I’m a creep (Ama ben bir ucubeyim)

I’m a weirdo (ben bir acaipim)

What the hell am I doing here? (Burada ne yapıyorum?)

I don’t belong here (Buraya ait değilim)

İnsan aslında ne kadar savunmasız ve ancak ne kadar güçlü olduğunu zannettiğini bir kez daha anlamış bir şekilde gözlerimi sonun ilk gününe kapattım. Ruhum mutsuzluğa teslim olmuştu, açıkçası bunu da pek umursamıyordum. Ringde rakip bana saydırmıştı, ama benim bir görevim vardı, o da hayatta kalmaktı.